Biała Waka - nazywana początkowo Nowe Żegaryno (Naujoji Žagarine), Nowe Wybudowanie, Strojka. Powstało w 1950r., koło wsi Żegaryno, kiedy w okolicy podjęto eksploatację olbrzymich złóż torfu.
Przez kilkadziesiąt lat torfowisko było głównym miejscem pracy dla białowaczan. Torf z Białej Waki był transportowany do wileńskiej ciepłowni, która ogrzewała mieszkańców stolicy. W 1958 roku miasteczku została oficjalnie nadana nazwa Biała Waka.
Rejon Solecznicki - kraina o niezwykłej urodzie, wspaniałych krajobrazach, ciekawych zabytkach, osobliwościach przyrodniczych.
Jak tu trafić: Republika Litewska, Wileńszczyzna, rejon położny w odległości 20- 50 km na południe od Wilna, w stronę granicy z Republiką Białoruś.
Malownicze jeziora, rozległe masywy leśne, liczne strumienie i kapryśna rzeka Mereczanka, słynna Republika Pawłowska księdza Pawła Brzostowskiego, ale też słynny i kontrowersyjny Oluczek - Cudownik, Dziewieniski Park Regionalny, rezerwaty przyrody, czysta woda i powietrze, gościnni ludzie.
Ejszyszki - miasto położone na powierzchni 3 km2, liczy 3416 mieszkańców. Na 1 km2przypada 1286 mieszkańców. Druga co do wielkości miejscowość w rejonie, zdecydowaną większość - 83% mieszkańców stanowią Polacy. 8% mieszkańców miasta stanowią Litwini, 3% - Rosjanie, 2% Białorusini, 2% Cyganie, 2% przedstawiciele innych narodowości. Miasto jest położone na wysoczyźnie Podlasko- Białoruskiej, nad Wersoką, na historycznym Trakcie im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, prowadzącego niegdyś z Grodna do Wilna (80 km). W Ejszyszkach znajduje się 6 szkół i jedno przedszkole. Ejszyszki - miasteczko wielonarodowościowe, gdzie od wieków żyli Polacy, Litwini, Rosjanie, Białorusini, Cyganie, Żydzi. Bogactwo kultur i religii potwierdzało istnienie w Ejszyszkach dwóch kościołów, trzech synagog i cerkwi prawosławnej.
Butrymańce - siedziba gminy liczącej 2099 mieszkańców, (w 2011r. - 1808 mk,) o powierzchni 91,99 km2, do której należy 29 wiosek. Butrymańce leżą na zachód od Solecznik, przy granicy z Białorusią. W dawnych kronikach wymieniono rycerza nazwiskiem Putra, pochodzącego z wioski Butrymy, który miał walczyć pod Grunwaldem. Około 1600 roku Butrymańce i okolice należały do rodziny Houwaltów. Spośród licznej rodziny Houwaltów najbardziej znany to Krzysztof, syn Krzysztofa i Urszuli von Lőbenstein. Gdy wybuchła wojna polska z Kozakami, wezwany przez króla Jana Kazimierza, objął dowództwo nad piechotą polską. W 1652 r. otrzymał indygenat polski, zatwierdzony na sejmie 1662 r. i odmianę w herbie przez dodanie do niego Orła Białego. Krzysztof pozostawił dwóch synów, z których jeden osiedlił się na Litwie. Jedna gałąź mieszkała w majątku Nowe Rakliszki, niedaleko od miejscowości Butrymańce oraz w majątku w Onżadowie, Milwidach ówczesnej parafii turgielskiej. W 1909 roku mieszkało w Butrymańcach około 3 tys. osób, a okoliczne dobra należały do Józefa hrabiego Tyszkiewicza. Kościół pod wezwaniem św. Michała Archanioła zaprojektowany przez Jana Podczaszyńskiego został zbudowany w 1799 roku z funduszy Jana Szrottera, barona, kapitana wojsk pruskich. Był początkowo kościołem filialnym bieniakońskim. Kościół jest drewniany, bezwieżowy, posiada cenne lichtarze pochodzące z XVIII wieku. Obok dzwonnica murowana z 1901 roku, ufundowana przez Paulinę z Puttkamerów Houwalt. Zachowały się groby rodzinne Houwaltów. W 1902 roku ks. Edward Rop, biskup wileński erygował samodzielną butrymańską parafię. Po 1905 roku zakazano grzebania na kościelnym cmentarzu, oprócz członków rodziny Houwaltów. W tej sytuacji Paulina Houwalt przyszła z pomocą parafii, ofiarowała ziemię na cmentarz, który został ogrodzony w 1912 r. murem kamiennym. W 1910 roku butrymańska parafia liczyła 3012 wiernych i należała do dekanatu raduńskiego. W 1930 roku okoliczne majątki posiadali: Witold Houwalt (Narkuszki 269 ha, Rakliszki Stare 220 ha), funkcjonowała Kooperatywa „Braterstwo”. Do 1939 roku Butrymańce należały kolejno do gminy ejszyskiej, potem bieniakońskiej. Na miejscowym cmentarzu znajduje się pięć mogił żołnierzy AK. Byli to żołnierze 77 pp. AK V batalionu 3 kompanii, (dowódca por. Jan Bobin „Kalina”) polegli 29 kwietnia 1944 w walce z litewskimi formacjami policyjnymi. Są tu pochowani: Władysław Gojżewski ps. "Wichura" (a nie Gojrzewski „Figura" - błędnie na pomniku), Piotr Wojtkiewicz „Granat”, Józef Mickiewicz „Kret”, wszyscy ranni podczas bitwy, zostali następnie zamordowani przez Litwinów. 23 kwietnia 1996 r. odbyło się uroczyste poświęcenie pomnika. Na cmentarzu jest też grób Franciszka Wojciechowicza, dowódcy oddziału AK, rozbitego przez 34 zmotoryzowany pułk wojsk wewnętrznych NKWD 18 listopada 1944 pod Raściunami. Ponadto znajdują się mogiły innych partyzantów AK: Edwarda Zaleskiego i Józefa Milewskiego. Na butrymańskim cmentarzu spoczywają również niektóre ofiary spośród mieszkańców wsi Koniuchy, krwawo spacyfikowanej przez żydowsko -sowiecką partyzantkę w styczniu 1944 r.
Żołnierze Wyklęci – tak nazwano żołnierzy podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego, stawiających opór sowietyzacji Polski i podporządkowania jej ZSRR w latach 40. XX wieku. Ostatnim „żołnierzem wyklętym" był Józef Franczak ps. „Lalek" z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka" – zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) prawie dwadzieścia lat po wojnie – 21 października 1963 roku.
Od 2011 roku, dzień 1 marca został ustanowiony został jako święto państwowe, poświęcone żołnierzom zbrojnego podziemia antykomunistycznego. Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych" jest obchodzony corocznie. Pierwszy dzień marca jest dniem szczególnie symbolicznym dla żołnierzy antykomunistycznego podziemia, tego dnia w 1951 roku wykonany został wyrok śmierci na kierownictwie IV Komendy Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość".
Na fot. pomnik żołnierzy Armii Krajowej na cmentarzu w Ejszyszkach oraz nazwiska najdzielniejszych z dzielnych z Wileńszczyzny i Nowogródczyzyny. Obok grób por. Jana Borysewicza ps. "Krysia".....
